Mattias: Ik heb wat stress. Faalangst. Ik weet niet of je daar soms last van hebt?

Ik heb een nieuwe plaat afgewerkt.

Nee, een nieuwe. Echt een lange plaat, bijna een uur ofzo. Nu komt de zoektocht naar hoe ik dit live wil brengen. Dat is toch helemaal iets anders. Hoe moet ik het zeggen? Het zijn die kleine muurtjes waar je altijd door moet breken.

Ik heb de drang om onafhankelijk te zijn. In het leven en in muziek. Daarom ben ik begonnen met solo muziek te maken, zonder dat ik dat kon, of zonder dat ik wist wat ik wou vertellen. x

Ja, voor mij wel. Misschien maak ik het groter dan het is, want veel mensen doen dat, maar voor mij is dat wel zot. Wat ik probeer te doen wordt voor mij maar langzaamaan duidelijk. Ik ben op zoek naar extensies van mijn instrument. Een saxofoon is een akoestisch instrument. De meeste platen die me hard bekoren, daar krijgt het instrument ook op die manier een plek, zonder extensies met bijvoorbeeld elektronische effecten. Moet ik dat dan wel proberen?

Mag ik random babbelen?

Oei, het begint te regenen. Heftig te regenen. Misschien moeten we een schuilplek zoeken.

Ik kreeg gisteren toevallig van iemand een album, muziek van iemand die in de piramides van Gizeh van alle impro’s en psalmen opnam met fluit. Damn, ik ben zijn naam kwijt. Maar goed, doet er niet toe. Mega sjiek. Zo enkel, fluit. Dan besef ik dat de eenvoud van zo’n akoestisch instrument mij nog het meest kan beroeren. Daarom vraag ik me soms af, ben ik mezelf aan het foppen omdat ik mezelf beu ben? En daarom op zoek ga naar extensies? Is het eerlijk of niet eerlijk?

Dingen afronden, dat vind ik interessant aan iemand ’s traject, dat je jezelf archiveert op een bepaalde manier.

En ook zo, de zoektocht naar onafhankelijkheid. Voor het album dat ik net heb gemaakt heb ik alles bijvoorbeeld zelf opgenomen en gemixt. Ik had dat kunnen uitbesteden, en het had misschien beter geklonken, maar ik maak liever een eigen keuze, dan dat het klinkt zoals het zou moeten klinken. En dan kan je daar later op terugkijken, iets puur van jezelf. En, in the end, je mag zoveel fouten maken als je wil, je bent maar met muziek bezig hé. Je maakt er niemand mee stuk.

Dus ca va!

Een schuilplaats?

Ja, we gaan eens kijken hé.

Ahja.

Amai, zo heftig.

Ja, toch wel. Geluk dat we nog een plekje hebben.

Gisteren was ik met een kameraad iets gaan eten. Ik zag mezelf zitten. Een terrasje kunnen doen. Gulzigheid, dat is voor ons het idee van vrijheid.

Zonder dat ik de hippie wil uithangen, maar er is weinig ruimte voor de inner journey. We worden hier gedropt als mens, maar bewandelen we ons existentieel pad wel? Ik geloof dat we spirituele wezens zijn, maar het lijkt dat we doen alsof dat niet zo is.

3,5 euro voor een pintje, dat is er ook wel niet naast.

Toch, dat is echt mega veel geld.

Ik zou graag eens iets met film doen, dat is een stap die ik nog moet zetten, het zal er misschien wel eens van komen.

Ja, een keer iets nieuws, de druk van de ketel van de muziek halen, een nieuwe focus. Soms heb ik het gevoel dat er te veel focus ligt op ‘iets willen bereiken in muziek’. Je steekt er van alles in en eigenlijk weet je niet waarom dat je dat doet, of wat je ervan verwacht terug te krijgen. Dat is een soort mechanisme. In die zin was de lockdown wel goed, even afstand nemen, à l’aise, geen stress. Ik ben veranderd in mijn hoofd. Vroeger was ik veel stressgevoeliger voor concerten enzovoort.

Daar ben ik ook heel goed in. Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan?

Ik ben veel bezig geweest met de dood de laatste jaren. Dat was heel raar.

Totaal niet. Omdat het me echt bezighoudt. Eerst kwam het existentiele, daarna kwam de vraag: van waar komt dat? Wat drijft ons in alles wat we doen? Waarom maak ik muziek? Waarom maak ik elke keuze die ik maak? Er moet iets zijn dat je trekt of drijft. Het is de dood.

Ik weet niet hoe ik het het best zeg. De dood is een taboe bij ons. Dat vind ik jammer. Als de dood er niet zou zijn, zou alles waardeloos worden. Het is een katalysator, het trekt ons vooruit, doet ons ondernemen en bougeren. Alles is te herleiden naar doodgaan. En dingen nalaten. Mensen maken kinderen, kopen een huis,… Alles wat we doen is op zoek gaan naar zekerheid. We hebben geen zekerheid in het leven, we proberen dat vast te pakken, maar enkel de dood is een zekerheid. Dus we zouden die zekerheid moeten vastpakken en die moeten omarmen.

Minder en minder door er zo mee bezig te zijn.

Voor veel mensen wel, denk ik.

De wereld gaat niet stoppen met draaien omdat je volgende plaat niet is uitgekomen. Ambitie kan iets mooi zijn, maar het heeft voor mij ook een negatieve connotatie. Het kan je met oogkleppen rechtdoor trekken, het kan ervoor zorgen dat je niet rondkijkt. In die zin wil ik ambitie overboord smijten, en puur uit liefde dingen doen.

Ik benijd mensen die tevreden zijn met een bescheiden leven, dat wil ik ook, maar ik ben bang dat ik dat niet kan. Daar zit conflict in mijn hoofd. Ik drijf op prikkels. Iedereen bestaat uit verschillende schillen. Er is ook een dikke schil die verlangt naar rust en eenvoud, maar een even dikke schil wilt blijven gaan. De tasmanian devil.

’t Is wel wat hier, de onderwerpen waarover we babbelen. Maar ik doe dat graag. I love it.

Het is inderdaad ongewoon, dat we zo snel over zulke onderwerpen babbelen, maar eigenlijk zou het normaal mogen zijn, deze gesprekken. Het zou veel druk van mensen hun schouders halen. Leren doodgaan. Dat zouden we al in de lagere school moeten onderwijzen. Sommige mensen zullen dat als donker ervaren, maar ik vind van niet.

Het moet triestig zijn. Haha.

Je hebt twee heel schone Pixar-films die aansluiten bij waarover we babbelen. Coco en Soul, heb je die al gezien?

Bon, fouten maken he, that’s the goal. Dat is zo nice aan muziek. Fouten maken, fouten maken, en je wordt beter en beter. Ik ben het punt voorbij dat ik me afvraag wat mensen van me denken als ik een fout speel. Who cares. Het zegt meer over die persoon die erover oordeelt, dan over mij. Muziek is een vrij medium, daar mag alles gebeuren. Het is goed dat we dat hebben. Iedereen zou zoiets moeten hebben. Dat neemt druk van je leven weg.

Dat zal wel. We hebben nog tijd he, normaal gezien.

Dat is zo cruel aan het leven. Tegen de tijd dat je het allemaal weet, zogezegd, mag je vertrekken. Zalig, toch. Dat volwassenen volwassen waren, dat is ook een teleurstelling gebleken, haha. Het is een rare missie. We worden hier gedropt en moeten dan vertrekken. En niemand weet wat we hier aan het uitspoken zijn.

Dat is toch de max. Vooral mensen die doen alsof ze het wel weten. Dat is prachtig.

Fuck. Doe rustig en normaal.

Zullen we nog wat verder wandelen anders?

Hier is de Hot Club, een jazzcafé.

Het is hier allemaal heel toeristisch geworden de laatste jaren, dat vind ik wel wat jammer, maar bon.

Vroeger wel.

Ja, legendarische avonden meegemaakt, zeker in mijn studententijd. Freejazz improvisatie avonden met Bart Maris, een trompetist, ken je die?

Moet je eens checken.

Ja, een beetje zoals bij jullie in Antwerpen met het Steen. Ze hadden hier ook een plan om er iets bij te bouwen.

Nee, want zoals ze jullie in Antwerpen voor een voldongen feit plaatsten, dat willen ze hier nu vermijden.

Hier het Patershol, een heel leuke plek. Vroeger was het hier een marginale buurt. Nu is het hier heel gezellig. Je hebt hier ook een mega schone kapel, zo met een zandvloer. Ik geloof dat er nu werken hangen van Berlinde De Bruyckere en Dirk Braeckman.

Ah kijk, het is open, een piepen.

Nee, wij komen gewoon binnen met de wind.

Soms wel he.

Ja, maar ik woon hier al gans mijn leven. Vroeger was er zo een rauwe cafétraditie. Nu is het hier een toeristencentrum. Ze komen hier ’s morgens met bussen en zijn ’s avonds weer weg. Allemaal gezever, domme winkels, donutbars, weinig karakter. Er is wel een jonge generatie panden aan het kraken in het centrum. Ze geven die een nieuwe betekenis en gaan daarover in dialoog met de burgemeester, dat is schoon.

Dat heb ik lang gedaan als job, affiches gaan plakken en versteken in zo’n kaders.

Verschrikkelijk. Ik vond dat niet wijs. Tijdverspilling tot en met.

Waste of time he, je wil met andere dingen bezig zijn.

Hier de Kunsthal, eens checken?