massamedia

Maika Garnica

werkt met verschillende vormen/texturen/materialen die zich onder andere vertalen in geluid. We wandelden door door de regen en dronken thee in haar woonkamer.

[16-03-2021]

Wil jij een paraplu meenemen?

Daar valt iets voor te zeggen.

Ik zal de paraplu nog even gesloten laten. Tenzij jij hem wil. Want jouw jas is precies minder waterbestendig he?

Haha. Ja, klopt.

Hahaha.

Mijn jas begint na een uur door te laten.

Hoe moet die paraplu open?

Misschien moet die zo.

Ja, yes.

Ik heb hem ook nog nooit gebruikt, maar hij is nieuw, dus hij moet wel werken. Klikt die daar niet in?

Ja.

Ja, toch handig.

Jij doet dus af en toe wandeltochtjes.

Ramuntcho heeft een residentieplaats in Frankrijk, Lizières. Dat is misschien ook wel iets voor u.

Ben jij er al geweest?

Ja, ik ben er eens een week naartoe gegaan.

En daar zitten mensen die met alle soorten dingen bezig zijn?

Ja, van alles. Ze hebben ook een geluidsstudio. En ook speakers en opnameapparatuur in andere ruimtes zoals de keuken en eetzaal. Soms kan het ook belangrijk zijn om dingen op te nemen die je bijvoorbeeld in een keuken doet, terwijl je afwast. Op dat soort plekken maak je andere dingen dan in een studioruimte.

Euhm.

We kunnen zo, die kant op, dan gaan we terug.

Oké.

Ja, gezellig weer is het nu ook niet.

Ik ben nog nooit in deze straat geweest, voor mij is de wandeling al geslaagd.

Hehe, dat is goed.

En heb jij daar in de keuken muziek gemaakt?

Nee, gewoon gebabbeld.

Ik denk dat je er daarvoor langer moet zijn. Ik moet me eerst ergens gaan thuis voelen.

Hoe is jouw parcours geweest? Je bent afgestudeerd, dan met Oaktree begonnen? En nadien?

Euhm. Dat parcours loopt niet zo bewust. Dus ik vind het niet gemakkelijk om aan te duiden waar dingen wel of niet gebeurd zijn. In het begin zat ik met mijn hoofd meer bij dansmuziek. En ik dacht ook dat ik dat aan het maken was toen ik met Oaktree bezig was. Op dezelfde manier ben ik steeds verder aan het afdwalen. Toen ik afstudeerde had ik veel chance, er was meteen al een label met interesse, alles met wind in de rug, en nog steeds eigenlijk.

Ja.

Maar voor mij is het één lijn. Mijn muziek en interesses evolueren. Ik heb nu meer interesse om op een andere manier muziek te presenteren. Anders dan op een podium. Binnen een andere context. Doorheen die tien jaar blijft dat iets dat ik soms moeilijk vind.

Op een podium staan?

Ja. Of een eerlijke vorm vinden om dat te vertalen. Ik geniet ervan, maar het heeft eigenlijk weinig te maken met hoe ik thuis aan muziek werk. En dat is raar. Want mensen verwachten dat iemand muziek maakt op een podium. Maar voor mij lijkt dat er helemaal niet op. Omdat ik, als ik muziek maak, aan het prutsen ben. Knippen en plakken. Met een muis, niet met een keyboard.

En heb jij ooit een instrument gespeeld?

Ja, trompet.

Echt?

Heb jij dat ook gedaan? Heb jij dat gezegd? Ik herinner me zoiets Misschien heb je dat toen in Campo & Campo verteld. Maar ja, ik heb dus trompet gespeeld. Maar ik was echt super slecht.

Haha!

Hehe. Dat was echt verschrikkelijk.

Ja, dat is echt moeilijk.

Ja inderdaad. Als je een week niet oefende was je gesjareld.

Ja, dat is. Daar heb ik veel chance mee gehad. Als ik naar de les ging kon ik op een of andere rare manier het eerste kwartier wel nog goed spelen. Maar daarna niet meer. Dus ik wist dat ik even moest volhouden, en dat de leerkracht dan zou denken dat ik geoefend had.

Hahaha. Oké, wauw. Misschien had ik die tactiek moeten toepassen.

Zie jij daar een lijn in, het feit dat je ooit trompet speelde en nu zelf bijvoorbeeld blaasinstrumenten maakt?

Nee, maar het was ook niet mijn eerste keuze om trompet te spelen. Ik was toen zes jaar oud. Ik wilde graag dwarsfluit spelen

Maar moest noodgedwongen trompet spelen omdat ik in een fanfare zou spelen en daar trompetten te kort waren. Dus No choice. Dat was niet cool als meisje hé, om trompet te spelen. Ik wilde een dwarsfluit, dat was meisjesachtig. Maar na een tijd vond ik het wel leuk.

Lijkt me wel zalig om in een fanfare te spelen.

Ja, dat is wel heel schoon, dat je allemaal samen naar iets zoekt. Iets dat je niet ziet; die tonen in de ruimte waar je deel van bent. Dat is een heel speciaal gevoel. Als je jong bent rol je erin, en heb je dat niet helemaal door, maar als je ouder wordt … Ik vond dat echt iets heel mooi.

Ik ben vorig jaar lid geworden van een koor.

Ah, echt?

Samen met mijn mama, in Kalmthout, waar ik vandaan kom. Uiteindelijk heb ik het nog maar twee maanden gedaan omwille van corona.

Ahja, corona.

En dat is ook vanuit dat verlangen denk ik. Deel zijn van zoiets. Als je met tien of twintig mensen samen muziek maakt, vraagt dat een andere soort nederigheid. Je moet ergens een midden zoeken met iedereen, en daarvoor zingen, of blazen, of weet ik veel.

Ja, dat is. En ga je het terug oppikken als het mag?

Ja, ik kijk daar wel naar uit. Ik vind het wel leuk om te zingen, eigenlijk. Dat wil ik meer of bewuster doen.

Want gebruik jij jouw stem tijdens optredens.

Oe’s en aa’s.

Ahja, oké.

Maar vrij bescheiden hoor.

Bescheiden oe’s en aa’s.

Ik zal de paraplu hier leggen, dan kan die wat drogen.

Ik wou heel graag anatomie krijgen. En de academie hier, is de enige school waar je anatomisch tekenen kon krijgen, en anatomie van een dokter.

Wil jij thee of koffie?

Als het lukt ga ik naar Frankfurt voor een maand. Op al mijn pakken klei staan telkens dezelfde twee bedrijven vermeld. Ik vroeg me op een gegeven moment af: ‘waar liggen die eigenlijk?’ Ik zag dat ze op een scheet van Frankfurt lagen, waar een residentieplek is. Er zijn daar veel kleibodems, ik ga proberen om er zelf klei te ontginnen. Hopelijk in samenwerking met een bedrijf van daar.

Ik hoop dat het me lukt om daar, heel ruw, dingen te maken van zelf ontgonnen klei, die ik dan ook zelf stook in een vuur in plaats van een oven. Of dat dat geluidsobjecten worden, of dat ik vooral het proces opneem, ligt nog niet vast.

Ah tof.

Het is tof dat dat zo kan doorgroeien.

Ja, zalig.

Tegen september ga ik een tijdelijk werk voor het Middelheim maken. Dat hebben ze gevraagd aan drie jonge kunstenaars.

Zalig. Dat is zo’n grave plek.

Ja, ik vind dat ook een van de mooiste plekken in Antwerpen. En het is publiek. Iedereen mag daar gratis binnen en buiten wandelen. Wat ik ga maken, is nog niet helemaal rond in mijn hoofd. Ik hoop dat het werkt op die plek en goed ontvangen wordt.

Is er dan, voor zo’n werk in het openluchtmuseum; ergens een link met geluid? Nee? Niet per se?

Jawel. Dat gaat wel zo zijn. Maar ik ben nog aan het bekijken hoe ik dat ga integreren.

Is die relatie met geluid er altijd? In al het werk dat je maakt?

Ja, dat wel. Ik zou kunnen kiezen om dat niet te doen, maar ik vind het ergens wel belangrijk om consistent te blijven in de keuzes die je maakt. Klei en geluid zijn de twee basismaterialen voor mijn praktijk. Ik probeer altijd een manier te zoeken om die twee samen te brengen in een context. De ene keer is dat een film of een boek, de andere keer een sculptuur. Dat is open.

Ahja. Ja, het gaat volgens mij over de houding die je neemt als luisteraar.

Ja, en als speler.

Ook, ja.

Want je kan zelf kiezen of het muziek is voor jezelf of niet. Iemand anders kan dat weerleggen maar als dat voor jou muziek is, is dat zo.

Ja, dat weet ik niet zo.

Ik denk dat.

Als luisteraar kies je het zelf.

Ja.

Maar dat is moeilijk. Zeker omdat ik andere mensen ook heel hard probeer te begrijpen. Ook in hun praktijk of vragen die zij hebben naar mijn praktijk. Omdat je dan een soort medeleven opbrengt, is het soms moeilijk om daar niet in te vervallen, om de andere niet te veel te proberen begrijpen en te vergeten dat je eigen standpunt en gevoel even veel waard zijn.

Empac is een gigantisch gebouw, ontwerpen door architecten en geluidingenieurs. Er zijn concertzalen en een paar studio’s. Één studio is gebaseerd op open plekken in een bos.

Echt? De akoestiek?

Ja!

Wauw.

Ja, dat dacht ik ook.

Maika Garnica

is an artist working with different shapes/forms/textures/materials including sound. We strolled through the rain and then we drank tea in her living room.

[16-03-2021]

Do you want to take an umbrella?

Sound plan.

I will keep the umbrella shut for a while. Unless you want it. Your coat looks less water resistant.

Haha. Yeah, that’s right.

Hahaha.

Mine is saturated after about an hour.

How do I open this umbrella?

Maybe like this?

Ah, I see.

I have never used it before, but it’s brand new, so it should do the job. Can’t you attach it to ...

Yes.

Yeah. That’s convenient.

So you do go for a walk from time to time.

Ramuntcho has got a residence in Lizières, France. Could be something for you.

Have you ever been there?

I have. For a week.

People there who do all kinds of things?

Definitely. They also have a recording studio. And speakers and recording equipment in other spaces like the kitchen and lunch room. It can be useful to record when you are in the kitchen, for instance, while doing the dishes. In this type of places you make different things than when you are in a studio.

Uhm ...

We can go that way. We’ll be heading back then.

Okay.

Yeah. Not the best weather.

I have never been in this street before, so this walk’s already a success for me.

Hehe, good.

Did you make music in that French kitchen?

No, I just had a chat.

I think you need to stay there for a longer time in order to do that. Before I can create something at a certain place I have to feel at home there.

What’s your story? Did you start Oaktree when you graduated? And what happened next?

Uhm. There wasn’t really a plan, so it’s not easy to pinpoint when and where certain things did or did not happen. First I was more into dance music, and I actually thought I was making that kind of music as Oaktree. Now I am still moving and straying further away from that genre. When I graduated I was lucky, as I was immediately picked up by a label. Smooth sailing from the start. And actually it is still like that.

Yes.

To me it’s one line. My music and interests evolve. Nowadays I’m more interested in presenting music in a different way. Like different from on a stage. In a different context. Throughout these ten years it’s been something difficult for me.

Performing on stage?

Yeah, or finding a genuine way to translate that. I enjoy being on stage, but it doesn’t have a lot to do with the way I create music at home. And that’s weird. Because people expect you to make music on stage. But to me it’s not like that at all, because, when I make music, I’m tinkering with sounds. Cutting and pasting. With a mouse, not a keyboard.

Have you ever played an instrument?

Yes, the trumpet.

Really?

You too? Have you ever told me? I recall something like that. You might have told me at Campo & Campo. But yes, I played the trumpet. But I wasn’t a huge talent.

Haha!

Hehe. I was really bad at it.

Ah, but it’s a difficult instrument.

Definitely. A week without practice and you are busted.

True. Fortunately when I went to class, in some bizarre way I could keep up appearances during the first fifteen minutes. But then I was out of luck. So I knew I had to hold on for quarter of an hour, so the teacher would think I had practised at home.

Hahaha. Okay, wow. Maybe I should change my tactics a little bit.

Is there a link between you playing the trumpet and creating wind instruments yourself?

Not really. The trumpet was not my first choice. When I was six I wanted to play the flute.

But I was forced to play the trumpet as there was a lack of trumpetists at the local fanfare. So I didn’t have a choice. Not the coolest instrument for a girl, the trumpet. I really wanted to play the flute, because that was girlie. But after a while I liked playing the trumpet.

Sounds great, playing in a fanfare.

It is very beautiful: cooperating, looking for something together. Something you can’t see: these tones you become a part of in the rehearsal space. That’s a very special sensation. When you’re young you just join the fanfare and you’re not really aware of all of that, but when you get older ... I really liked it very much.

Last year I joined a choir.

Did you?

With my mum, in Kalmthout, where I come from. Unfortunately I have only had rehearsals for two months because of Covid.

Corona …

But joining a choir is similar to joining a fanfare, I guess. The sense of being a part of something. Making music with a group of ten or twenty people requires humility. You have to seek a way that works for everyone and sing or blow for the greater good, for as far as I know.

Certainly. Are you going to continue when it’s allowed again?

Yes, I’m looking forward to it. As a matter of fact I enjoy singing. It’s something I want to do more.

Do you use your voice at concerts?

Oohs and Aahs.

I see.

But very discreetly.

Discreet oohs and aahs.

I will put the umbrella over here so it can dry.

I wanted to attend anatomy classes. The academy here is the only school where you can take anatomical drawing classes and where a doctor teaches the subject.

Do you want tea or coffee?

If possible I will go to Frankfurt for a month. On all my packages of clay are the names of the same two companies. At a certain point I was wondering where they are actually located. I found out they are at a stone’s throw from Frankfurt, where there is a residence. There’s lots of clay soils over there so I want to try to mine raw clay myself. A collaboration with a local company would be fantastic.

I hope I will be able to create sculptures from raw clay. Firing objects in a pit instead of an oven. I’m not sure yet whether they will become sound objects or if the product will be a recording of the process.

Ah, nice.

It’s fun to evolve in this way …

Cool.

By September I am going to create a temporary work for the Middelheim Museum. They asked this to three young artists.

Fantastic. That park is such an amazing place.

It is. One of the most beautiful places in Antwerp in my opinion. And the audience. Everyone can walk in or out free of charge. I don’t know exactly what I am going to do yet. I just hope it will be received well …

Is there a link with sound for a work of art like this in an open air museum? No? Or not necessarily?

Yeah. There will be. But I’m still pondering about the exact integration of sound.

Is there always a relationship between your work and sound?

There is. I could choose not to do that, but I find it important to be consistent in the choices I make. Clay and sound are my two basic ingredients. I always try to find a way to combine these two in a context. The result can be a book or film containing both, but the result can also be a ceramic sculpture. That’s open.

Well, yeah, I think it’s all about the listener’s attitude.

Yes. And the player’s.

As well, yeah.

Since you can decide whether it’s music for yourself … or not. Someone else can refute that, but if it’s music to you, it just is.

I’m not sure about that.

I believe so.

As a listener you can decide for yourself.

Yes.

But that’s complicated. Definitely because I also try very hard to understand other people. To get into their work or to answer their questions about what I am doing. It takes empathy and it’s challenging not to lose yourself in that empathy … You shouldn’t set your own point of view and feeling apart because you try to understand others.

Empac is a huge building, designed by architects and sound engineers. It has concert halls and a number of studios. One studio is based on open spaces in a wood.

Really? The acoustics?

Yes!

Wow.

Yeah, I also thought so.